Creeping Mac Kroki

Het jaar was anno 1812.  Het was autobanddonker en Jägermeisterkoud als 2 blikken cola uit de diepvries van Uncle Sam  Ik, CMK, was vertrekkensklaar om door te gaan naar een ander punt op deze met CFK vervuilde aardkloot, steeds ronddraaiend rond z’n eigen binnenste warme zaligheid.  Die immense binnenste zaligheid vervulde me als ik dacht aan de dames die ik ontmoeten zou in die vreemde oorden waar rond niet vierkant is tenzij het politiek ingevuld wordt.  Het naar ginder gaan is niet volledig vrij van dangers en verschrikkingen gebaard door een duivels kwaad van 18 karaat  geslepen door een geslepen Joodse inwijkeling vanuit het zilverglanzende Parijs vervuld van geur van croissants gebakken door de nonkel van EGB.

De oermensen of inboorlingen van het land ten westen van ons eigenste Belgenland, van ons gescheiden door een gigantische maar toch nog te kleine waterplas, visten op atoomboten van het primaire stadium van Anderlecht ten tijde dat Anderlecht nog kon basketballen tegen Koning Albert ½.  Zij, die inboorlingen, worden tegenwoordig door m’n Vlaamsche en Engelsche collega’s Amerikanen genoemd.  Dat is een verbastering van Ham en Hanen want meer kennen ze niet.  Zij schoten met pijl en bogen naar de ogen die hen het licht in de ogen niet gunden.  Hiermede vertelde ik U niet ten onrecht een eerste gevaar dat me dreigde te overvallen als ik het oerland betrad met blote voeten.  Op een vorige trip was het de Flip die viel over een paar woorden uitgestrooid met een spontaniteit van Prins Filip gehuld in een maatpak voor mensen uit Blok vijf van de isoleerafdeling van RockWoll.  Wist je trouwens dat Rockwoll nu een nieuwe singel uit heeft “Als het jeukt moet je krabben” ?

En de Flip zijn laatste woorden waren “met de wijven niks as last”.  Hoe geschiedenis zich herhaalt vraagt u zich af ?  Gewoon lang genoeg blijven leven is de gemakkelijkste manier.  Als dat niet lukt kunt u nog steeds de teletijdmachine van professor Barabas kidnappen en testen op half geslachte dioxine kippen.  Milieubewust als ik, CMK, ben, raapte ik gedreven de woorden op en sorteerde ze.  De keuze om ze in de juiste mand te gooien was niet makkelijk.  Want waren dat nu vuile woorden of blanco woorden ?  Ik besloot om ze maar op zak te houden want misschien konden ze nog van pas komen als ik een gesprekske had met een stamhoofd met driekwart van een ons pluimvee op zijn hoofd.  Ik kon ze dan ruilen voor één of andere beminnenlijke schoonheid die berust in het lot van schoon zijn.  CMK zou CMK niet zijn als hij daar niets aan zou veranderen in deze tijden van feminisme en vandalisme.  Het één hoeft iets wat onder te doen voor het andere maar sluit het andere niet uit.  Tenzij op maandagavond want dan stijgt de vandalismemeter tot 60 km/uur bergaf en meewind.

Op m’n tocht naar het ginderland had ik verschillende voertuigen tot mijn ondergeschikten.  Het onnozelste was een schildpad beschilderd met pantermotieven geïnspireerd door Salvador dalia.  Omdat zijn snelheid mij overdonderde (of het totale gebruik eraan) wisselde ik dit voor een Wallaroo.  Een sinds 20 jaar ontdekt wild beest dat niet te temmen valt.  Tenzij er met twee opgezeten wordt, springt het van links naar rechts, zich niet bekommerend of alles al dan niet aan boord is gebleven van zijn carrosserie.  Voor meer informatie kunt u zich richten tot deel A3 wat eerstdaags uit de boekhandel zal verdwijnen.